Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος έχει τον χαρακτηρισμό και την ιδιότητα του «υπερκολυμβητή», αν και έχει δοκιμάσει τις αντοχές του και στο τρέξιμο και μάλιστα σε αντίξοες συνθήκες, στο χιονισμένο Ροβανιέμι. Μπήκε στο βιβλίο Γκίνες, αφού κατάφερε στις 16/5/21 να καλύψει, κολυμπώντας μέσα σε πισίνα 50άρα, μία απόσταση 358,2 χμλ μέσα σε 7 μέρες. Η βάση για το ρεκόρ ήταν τα 250 χμλ, όμως όταν ο 31χρονος το έφτασε στις 5 μέρες κολύμβησης, δεν σταμάτησε, πραγματοποιώντας μία απίστευτη επίδοση. Ουσιαστικά ήταν σαν να είχε κολυμπήσει από τον Πειραιά μέχρι τη Μυτιλήνη! Η επιβεβαίωση ήρθε έναν χρόνο αργότερα με την σχετική έκδοση του «Certificate» και τώρα πλέον περιμένουμε στην επόμενη έκδοση του βιβλίου των «Ρεκόρ Γκίνες» να δούμε γραμμένο το κατόρθωμά του.
Ο ίδιος μιλά στην Action24Press γι’ αυτή την απίστευτη εμπειρία του, η οποία έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες των παγκόσμιων ρεκόρ:
«Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Όταν δήλωσα στην εταιρεία «Γκίνες ρέκορντ» ότι θέλω να κάνω αυτό το ρεκόρ, δεν υπήρχε κάποιος άλλος αθλητής που να έχει κάνει κάτι αντίστοιχο και οι ίδιοι οι ιθύνοντες μου έβαλαν σαν μίνινουμ τα 250 χλμ. Έτσι, σε λιγότερο από πέντε μέρες κατάφερα να τα φτάσω και μόλις συμπλήρωσα επτά μέρες, δηλαδή 168 ώρες, συμπλήρωσα τα 358,2 χλμ.
Δεν είχα βγάλει κάποιο πρόγραμμα ύπνου, πόσο θα κολυμπάω κάθε μέρα και πόσο θα ξεκουράζομαι. Προσπαθούσα να είμαι συγκεντρωμένος, να ακούω το σώμα μου και όταν έβλεπα ότι είμαι σε δύσκολη κατάσταση, έβγαινα από το νερό, κοιμόμουν για λίγα λεπτά και συνέχιζα, ανεξαρτήτως αν ήταν μέρα ή νύχτα. Δεν μέτραγα 24ωρα, μέτραγα χιλιόμετρα.
Πριν ξεκινήσω πίστευα ότι είναι θεωρητικά εύκολο για εμένα να κάνω αυτό το ρεκόρ. Όμως σε τέτοιες καταστάσεις ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, τι μπορεί να σου προκύψει. Ήταν μία πολύ δύσκολη εμπειρία. Έχω ζήσει πολλά στην ανοικτή θάλασσα, όχι όμως σε τέτοια διάρκεια. Υπήρξαν στιγμές που είχα παραισθήσεις, υπήρξαν φορές που νόμιζα ότι είχα αλλάξει χώρο, ότι ήμουν σε άλλο κολυμβητήριο.
Η απόσταση ήταν σαν να κολυμπούσα, σε ανοικτή θάλασσα, από τον Πειραιά μέχρι την Γαύδο ή την Λέσβο. Ήταν πραγματικά μεγάλη απόσταση.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τους δικούς σου ανθρώπους και να σε βοηθάνε πραγματικά. Όλες τις ώρες αυτές που ήμουν μέσα στο νερό, φρόντισαν να μην μου λείπει τίποτα. Μπορεί η κολύμβηση να είναι μοναχικό άθλημα, αλλά όσοι με υποστηρίζουν μου δίνουν άλλη δυναμική και το κάνουν «ομαδικό».
Με εξιτάρει να βάζω στόχους που κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν καν. Μου αρέσει πολύ να κάνω πράγματα σαν και αυτό, που είμαι ο μοναδικός στον κόσμο που το έχει καταφέρει».
Ποιος είναι όμως ο τρόπος για να μπορέσεις να μείνεις συγκεντρωμένος σε τέτοιες δύσκολες και απαιτητικές καταστάσεις και βέβαια να ξεπεράσει τον σωματικό πόνο, που ολοένα γίνεται και πιο έντονος, όσο περνούν οι ώρες, όσο διανύεις τα χιλιόμετρα:
«Η προετοιμασία κράτησε 8 εβδομάδες, γιατί λόγω του κορωνοϊού και των περιορισμών, δεν μπορούσα να έχω διαθέσιμο για περισσότερο χρόνο το κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ. Δεν ήταν αρκετός χρόνος, όμως κατάφερα να προσαρμοστώ.
Κατά την διάρκεια του κάθε εγχειρήματος έχω ανακαλύψει διάφορους τρόπους για να μένω συγκεντρωμένος. Τις περισσότερες φορές, σκέφτομαι, ζω τη στιγμή και λαμβάνω τα μηνύματα που μου δίνει το σώμα μου έτσι ώστε να συντονίσω την ένταση που θα πρέπει να κολυμπάω. Υπάρχουν φορές που αδειάζει το μυαλό μου, που σκέφτομαι κάτι άλλο, εκτός κολύμβησης, για να χαλαρώσω, χωρίς βέβαια να σταματήσω να κολυμπάω».
Είναι απορίας άξιο πως έναν τέτοιος αθλητής, ένας «υπερκολυμβητής» μεγάλων αποστάσεων, έχει διαλέξει έναν διαφορετικό δρόμο και όχι αυτό του πρωταθλητισμού. Γιατί δεν συμμετέχει σε κάποιο από τα Ολυμπιακά αγωνίσματα; Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος μας δίνει την δική του απάντηση:
«Το Ολυμπιακό αγώνισμα των μεγάλων αποστάσεων στην θάλασσα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που κάνω εγώ. Όταν για παράδειγμα ο αγώνας είναι των 10 χλμ, εγώ νοιώθω καλά μετά από τα 25-30 χλμ. Είναι σαν να ρωτάμε έναν ορειβάτη που ανεβαίνει στο Έβερεστ και προπονείται εντατικά, γιατί δεν πάει σε Μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων να τρέξει. Τόσο ξένο το νοιώθω. Δεν είναι καν κολύμβηση αυτό που κάνω. Είναι κάτι διαφορετικό. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά, όμως θέλει δουλειά, θέλει μυαλό για να συνηθίσεις τον πόνο και να τον αντιμετωπίσεις».
Όμως στην ανοικτή θάλασσα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Χρυσικόπουλος έχει κολυμπήσει 4 φορές τον Τορωναίο Κόλπο, μία απόσταση 104 χλμ, μέσα σε 34 ώρες, όμως ο μεγάλος του στόχος ήταν άλλος. Να «ενώσει» κολυμπώντας δύο νησιά, την Ρόδο με το Καστελόριζο, σε μία απόσταση 140 χλμ. Το προσπάθησε όμως έφτασε μέχρι το 104ο χλμ, όταν και εγκατέλειψε λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών, με τα κύματα να τον καλύπτουν και να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή του.
Είναι κάτι που του έχει μείνει σαν ανεκπλήρωτο όνειρο:
«Κάθε στόχος είναι μοναδικός και έχει την ιδιαίτερη σημασία του, όμως το να διανύσω κολυμπώντας την απόσταση Ρόδος-Καστελόριζο αποτελεί όνειρο ζωής για εμένα. Περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το κάνω, όχι μόνο τις καιρικές αλλά αυτές της υποστήριξης του team και των χορηγών, οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο για να καλύψουν τα έξοδα ολόκληρης της προετοιμασίας αλλά και του κόστους του εγχειρήματος. Κάθε χρόνο είμαι έτοιμος για να το κάνω. Το δουλεύω χρόνια στο μυαλό μου. Όπως και να διανύσω κολυμπώντας μία απόσταση από την Ελλάδα ως την Ιταλία. Αυτό το έβαλα στην ατζέντα μου, γιατί θέλω να τιμήσω την μνήμη των θυμάτων του κορωνοϊού, τις χιλιάδες ζωές που χάθηκαν για την χώρα μας και την γειτονική Ιταλία.
Με αυτά τα ρεκόρ και τα κατορθώματα, θέλω να περάσω το μήνυμα της ευαισθητοποίησης για την διάσωση του πλανήτη μας. Όταν κολυμπάω κάποιες ώρες και βλέπω κάθε λογής σκουπιδιών και επιπλέουν ή να βρίσκονται στους βυθούς των θαλασσών, αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά και θέλω να στείλω ένα ισχυρό μήνυμα για το περιβάλλον μας. Άλλωστε σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η συμμετοχή μου σε ένα ευρύτερο σχέδιο χρησιμοποίησης των ηλεκτρικών πηγών ενέργειας για την κίνηση και όχι πετρελαίου και βενζίνης που ρυπαίνουν το περιβάλλον».
